proteclink

लेखक:सुमित अधिकारी यात्रा चितावन देखी काठमान्डौको थियो। म बसपार्कमा टिकट काटेर भर्खर आफ्नो सिटमा बसेको थिएँ। मेरो छेउको सिट खाली भएकोले मैले झोला त्यहाँ राखेर म झ्यालतिर बसेको थिएँ। झोलाबाट एयरफोन झिकेर गीत सुन्न थालेँ। अझै मेरो छेउको सिटमा कोही आएन। एकछिनपछी गाडी हिड्न लाग्दा एउटा युवक आएर बस्यो। गाडीमा हिड्दा अरुसँग बोल्ने बानी त्यति थिएन मेरो। म आफ्नै सुरमा गीत सुनिरहेको थिएँ। गाडीमा धेरैजसो यात्रीहरु हल्ला गर्दै थिए। त्यहाँ उभिएर यात्रा गर्नेपनि धेरै नै थिए। अधिकाशं हल्ला तिनै उभिनेहरुले गरेका थिए।.."मान्छे पनि कति हाल्न परेको हो?" पछाडी बस्ने एक यात्रुले भनेको सुनियो। त्यसपछी गाडी चल्न सुरु गर्यो। एकछिनपछी मेरो छेउमा बसेको युवक बोल्यो,"कता जाने हजुर..?" यसो भन्दा..काठमान्डौ जाने गाडी कता जान्छ ?भन्ने मन थियो तर..हजुर भन्ने शब्दले अलिक अप्ठ्यारो पार्यो। जवाफ दिएँ "काठमान्डौ".."मैले काठमान्डौको कुन ठाउँ सोधेको"..उसले भन्यो। मैले जवाफ दिँदै केही कुरा सोध्न पनि थाले। पहिले पहिले खुब अप्ठ्यारो लाग्यो , तर बुझ्दै जाँदा मान्छे मिजासिलो रहेछ। ...

The Rise of Lovable AI: Why We Want to Care About Our Machines

When you hear “artificial intelligence,” what pops into your head? Probably something slick, super technical, maybe even a bit cold—like a robot just giving you facts without much feeling. But here’s the thing: lately, without really noticing, we’ve started wanting more from it. Not just fast answers or perfect grammar. Something that actually feels a bit real. We want AI to feel a little more… human. To get us, you know? To reply in a way that’s thoughtful, or even kind, sometimes. Because honestly, it’s not enough for AI to just work anymore. We want it to connect. To feel like there’s someone—or something-on—on the other side that actually sees us. Because deep down, it’s not enough for AI to just work anymore. We want to feel something when we use it. We want to feel like it sees us. We want machines that feel... lovable. Wait, Lovable? Yeah, it sounds weird at first. How can software be lovable? It’s not like Siri or ChatGPT has a soul. But “lovable” doesn’t mean we’re ...